Passie piekert. Het is maandag. Vandaag staan er twee gesprekken gepland, met BBL leerlingen. Het eerste gesprek puzzelt mecwel , hoe ga ik je de juiste toon zetten, hoe kom ik dichtbij de leerling. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar wat nu weer het excuus is. Hoe geloofwaardig ben je? Het voelt voor mij alsof ik de politie-agent ben, terwijl dat niet in mijn aard ligt. En bij alles wat ik aangeef, krijg ik gelijk. En dat voelt niet fijn, ik krijg wel tegengas, maar er is ook begrip van de leerling. Hij weet niet waarom het is, zoals het is. Hij weet dat hij niet op koers ligt en toch, ja toch. Het gesprek , tja hoe zal ik het zeggen. Geen tevredenheid aan mijn kant. Dat komt niet vaak voor. Wat schuilt er achter die glimlach, wat zie ik niet?
Op weg naar gesprek 2. Bij binnenkomst zie ik een andere blik in je ogen. Spanning? We maken de balans op en die is niet verkeerd. We zijn wel open over de locatie, is die voor nu passend of leggen we de lat te hoog. Hadden we dat niet aan de voorkant kunnen weten, tja daar zit wat in. Baal ik? Dat niet meteen, terwijl ik die blik in je ogen volg. Ze stralen niet, dat is het. De vorige keer, zeker wel nog. En dat is het, we gaan ervoor zorgen dat ze weer stralen. Dat verdien je, al is het via een omweg. Wij leggen de lat lager, waardoor je kunt voldoen aan wat wij nu van je mogen verwachten. Ik neem de teleurstelling nu niet meteen weg, wel beloof ik je dat jij je diploma gaat behalen.
Een maandag die mijn passie laat piekeren, dat voelt niet fijn.
Hier is actie gevraagd, ik maak na het gesprek meteen het verslag.
Dat voelt al beter…
Reactie plaatsen
Reacties