Maandag en dinsdag jl. heb ik in het kader van de helpende handjes meegedraaid binnen een van onze locaties. Vorig jaar was ik hier ook en het voelt als thuiskomen. Zo vertrouwd, zo weer eigen met contact maken, met er zijn! En wat heb ik respect voor de collega met wie ik twee dagen mee mocht lopen. Ik heb gezien, gevoeld en ervaren wat het betekent om met passie binnen de gehandicaptenzorg te werken. Passie met een mix van betrokkenheid en een onverslijtbaar werktempo. Routine noemen ze dat. De twee dagen liepen als gesmeerd, wat een inzet. Hoe snel kun je weer smelten voor de cliënten, heel snel. Je ziet het kleine geluk, de glimlach, de tevreden blik. En ook de heftigere momenten horen erbij.  En toch verdwijnen die als sneeuw voor de zon. Twee dagen die ik in mijn hart sluit, meeneem bij het uitdragen van deze mooie sector. Nog meer warme waardering voor onze medewerkers. Ze zijn echt de veilige ik voor de cliënt. Hoe fantastisch is het als de begeleider het bad laat vollopen, omdat de luier wel heel vol zat. Even badderen en dan schoon naar bed. Ik ben er nog stil van. Professionele passie & menselijke maat: dat is de sleutel tot dit vakman/vrouwschap! Dik compliment collega’s. Ik ben diep onder de indruk. Liefs Miriam

Het schooljaar 24/25 loopt ten einde. Wat een jaar! Geslaagden, verlengingen, afvallers. Een diversiteit aan emoties af gezien worden. Mooie complimenten en bedankjes omwille de begeleiding, het blijven geloven in jou. Dat maakt mij een gelukkig mens. Trots op de leerling met een ongekende faalangst. Een kei in de omgang met onze cliënten, een kei als mens, een kei van een kerel. En zie daar vol trots neemt hij, in gezelschap van zijn gezin, het diploma in ontvangst. Op gepaste afstand kijk ik toe. Op gepaste manier feliciteer ik hem. Zichtbaar opgelucht, weg met die faalangst. Je hebt het gepresteerd. Klasse kerel. Blijven geloven in jezelf. Ik ben blijven geloven in je kunnen. Dit zijn de kersen op de taart. En intussen staan de volgende leerlingen klaar voor schooljaar 25/26. Het is en blijft bijzonder om op deze manier van je passie je werk te maken. Of is mijn werk, mijn passie! 

We zijn inmiddels een paar weken verder en de werving voor het nieuwe schooljaar 25/26 komt bijna ten einde. Natuurlijk zijn kandidaten van harte welkom en gaan we graag met hen in gesprek. Zo ook met de kandidaten vanuit het project UWV. Drie heren zijn inmiddels gaan kennismaken binnen een van onze locaties. En dat smaakt naar meer, er is een wederzijdse match, dus dat betekent dat de heren vanaf september starten met de BBL opleiding MZ 4. Dat is een mooie prestatie, dat is een goed uitgangspunt. En daar kan ik van genieten, wetende dat de heren veel gaan leren, wetende dat de teams hen warm zullen ontvangen, wetende dat we de heren de ruimte en tijd moeten geven om te leren. En zo is er deze week het bericht van een examenkandidaat; hij heeft het laatste examen ingeleverd en dat is akkoord bevonden. Dat betekent dat de examencommissie alle ingeleverde producten en bewijsmaterialen gaat checken. Het diploma is in zicht. Deze heer, is echt toeval, bedankt mij voor de oprechte interesse in hem als mens. Dat is een mooi compliment dat ik binnen laat komen. Mijn passie om leerlingen te steunen, er te zijn voor hen is geslaagd. Daar doen we het dus voor! Hopelijk gaan de drie a.s. leerlingen vanaf september ook vlammen.

Het is vrijdag, maar liefst vier selectiegesprekken staan in mijn agenda. Toeval of niet, allemaal heren. Heren die ik eerder heb mogen ontmoeten tijdens de informatiebijeenkomst. Heren die een persoonlijk gesprek wensen om mogelijk binnen de gehandicaptenzorg hun carriere te starten. Het zal een boeiende vrijdag worden blijkt achteraf. Elke persoon, sollicitant en mens achter de heer, verdient een gesprek waarbij objectiviteit en openheid voorop staan. Vier verschillende gesprekken en gezichten. Het voelt als een grote verantwoordelijkheid om straks de juiste keuze te maken. Straks, omdat er de komende week nog een aantal gesprekken op de planning staan. De vier heren van vrijdag zijn er in elk geval allemaal geweest. 

Zo maar een donderdag, een werkdag als praktijkopleider in de gehandicaptenzorg. De deur van kantoor blijft vandaag dicht, ik ga op pad naar de leerlingen en de werkbegeleiders. Het 1e bezoek brengt mij bij een van de BBL leerlingen die recentelijk is overgestapt naar een nieuwe leerlocatie. Een belangrijke stap en een spannende stap. En zie daar de 1e indruk is een goede indruk, de leerling voelt zich op haar gemak alhier. Ze is verrast door de doelgroep, hier is meer interactie mogelijk met de clienten. Dat had ze niet verwacht. Ze weet dat ze elke dag opnieuw haar beste beente moet voortzetten. En dat lijkt te gaan lukken. Ik ga opgelucht en tevreden naar mijn volgende afspraak.

Het is vrijdagmiddag als de telefoon gaat. Ik verwacht de receptie die aangeeft dat de kandidaat er is. Het is Bryan, een van onze stagiairs. Ik vraag wat ik voor hem kan betekenen? Hij klinkt vrolijk en opgewekt. Hij wil graag delen, dat het prima gaat met zijn stage. Hij heeft zijn draai gevonden, ook in combi met de opdrachten van school. Hij is ingewerkt op 3 afdelingen en dat gaat hem goed af. We hebben deze stageplek, dank zij de medewerking van de werkbegeleiders voor Bryan kunnen realiseren. Hij was op zoek naar meer zorg, dan begeleiding. En dat op jonge leeftijd, bijzonder en vol passie gaat hij aan de slag.

Passie voor de zorg en specifiek passie voor de gehandicaptenzorg. Hoe herken je die bij een kennismaking en bij een selectiegesprek? Bij twijfel niet aannemen is ons motto. En wat als je die twijfel niet goed kunt uitleggen? Dat is en blijft de uitdaging. We hebben een tekort aan personeel en dus ook aan a.s. professional. En die a.s. professional wil graag een andere weg inslaan, in de zorg. En dat is een goed voornemen. Alleen willen we wel zien dat de kandidaat zich orienteert aan de voorkant van het selectieproces. Orienteren kan op vele manieren, door de website door te nemen, door in gesprek te gaan met medewerkers die al bij ons werken, door zich in te lezen in de soort opleidingen die er zijn. Door youtube te bezoeken. Kortom als je naar een selectiegesprek komt, zonder die orientatie, dan blijft het vaak bij: 'het lijkt me wel leuk", "ik wil iets in de zorg". 

De passie in de zorg, als je er eenmaal mee in aanraking bent gekomen, dan is de kans groot dat je er blijft. De zorg is breed, en dan is het wel goed om voor jezelf duidelijk te hebben in welke tak van de zorg je het beste je talenten kunt tonen. Talenten die je al bezit en kwaliteiten die je verder gaat ontwikkelen.

Guus ( fictieve naam ) is een van onze BBL leerlingen, inmiddels 2e jaars. Ik bezoek Guus en zijn werkbegeleider vandaag op hun locatie. Ik zie een leerling die straalt van oor tot oor. Hij is zichtbaar blij, tevreden en op zijn plek hier. Guus vertelt vol passie over de cliënten, over de uitdaging bij één specifieke cliënt. Hij kon de client moeilijk lezen, zoals wij dat noemen. Lezen, om te begrijpen wat de cliënt nodig heeft, wil vragen, wat hij denkt? Guus is realistisch, niet de lat  te hoog leggen. Stap voor stap. En zo lukt het hem om de cliënt te leren lezen, is de ontmoeting soms nog spannend. Guus straalt als hij vertelt over deze ervaring, de speciale band die je zo mag opbouwen. 

Ze is 17 jaar jong en straalt. Haar passie om in de gehandicaptenzorg te willen werken & leren, daar kunnen we niet omheen. Het gesprek is open, eerlijk en komt dichtbij. Ze maakt oogcontact, kiest haar woorden zorgvuldig uit en zegt U tegen mij. Dat respecteer ik en ga ik vooral niet corrigeren. Deze jongedame is al vanaf haar 14e aan het werk, natuurlijk naast school. Ze heeft haar persoonlijke rugzak al aardig gevuld, veel mensen mogen ontmoeten. Samen met haar bekijken we naar wat mogelijk is en zijn we duidelijk. We kunnen vandaag nog geen uitsluitsel geven en dat begrijpt ze.

We ontvangen deze week nieuwe stagiairs, 1e jaars. De meesten gaan voor het eerst kennis maken met de gehandicaptenzorg. Sommigen gaan ook voor het eerst ervaring opdoen in een organisatie. Een enkeling heeft ervaring vanuit een baantje of een andere stage. Jonge mensen die om 9.00u in de ochtend nog stilletjes zijn. De jas nog aan, de telefoon als houvast. 

Het is woensdagmiddag. We mogen 20 1e jaars stagiairs van de opleiding Welzijnsprofessional ontvangen ( Combi MZ en Sociaal werk ) We nemen hen mee in de wereld van de gehandicaptenzorg. Dat meenemen vraagt om enige creativiteit. Het is niet mogelijk om 20 stagiairs te laten meekijken op een woning. Teveel prikkels, onbekende personen in de veilige omgeving van de cliënten.