Passie piekert. Het is maandag. Vandaag staan er twee gesprekken gepland, met BBL leerlingen. Het eerste gesprek puzzelt mecwel , hoe ga ik je de juiste toon zetten, hoe kom ik dichtbij de leerling. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar wat nu weer het excuus is. Hoe geloofwaardig ben je? Het voelt voor mij alsof ik de politie-agent ben, terwijl dat niet in mijn aard ligt. En bij alles wat ik aangeef, krijg ik gelijk. En dat voelt niet fijn, ik krijg wel tegengas, maar er is ook begrip van de leerling. Hij weet niet waarom het is, zoals het is. Hij weet dat hij niet op koers ligt en toch, ja toch. Het gesprek , tja hoe zal ik het zeggen. Geen tevredenheid aan mijn kant. Dat komt niet vaak voor. Wat schuilt er achter die glimlach, wat zie ik niet? 

Passie groeit, het nieuwe schooljaar is weer van start gegaan. De 1e jaars BBL leerlingen, die als zij instromer zijn gestart, staan voor een mooie uitdaging. Ze gaan vanuit een veelzijdig perspectief de gehandicaptenzorg leren kennen. Ze leren de client lezen en de client gaat hen lezen. Een wisselwerking die binnen deze bijzondere sector het verschil gaat maken. Verschil in een vak dat je gaat leren en waar je als mens zult groeien. Werken in de zorg, maakt dat je dagelijks op zoek bent naar de geluksmomenten Momenten die er toe doen, die je vreugde geven, die je stimuleren om door te gaan. De oudere jaars leerlingen hebben de overstap gemaakt naar een nieuwe locatie of studeren dit jaar af. Tijdens de gesprekken sta ik stil bij het tijdspad om tijdig af te studeren. Dat zijn momenten van besef, waarbij ik vooral geen onzekerheid wil oproepen, wel de realiteit benadruk. In de praktijk loopt het wel, alleen die examens vragen om meer. Het op papier zetten, omschrijven van wat school vraagt, dat is soms niet eenvoudig. Ik adviseer om aan te sluiten bij wat je al doet, je mag verantwoord creatief denken! Dus niet te groot, niet te veel, wel dat wat het examen van je vraagt. De spanning hangt in de lucht, zolang het gezonde spanning is komt dit de passie ten goede en groeit deze! 

Vandaag bezoek ik een van de locaties om in gesprek te gaan met een leerling en de werkbegeleider. Bij binnenkomst is daar ook de nieuwe leerling, gestart per 1 september jl. Hij straalt en geeft aan dat het goed gaat. En dat zie ik, voel ik en hoor ik in zijn gesprek met de cliënt, in hoe hij zich profileert. Mijn hart maakt een sprongetje, het is zo bijzonder om Jo ( fictieve naam ) hier te zien werken. Een zij instromer die na jarenlange profit sector, de overstap heeft gemaakt naar de gehandicaptenzorg. En het is nog vroeg, maar de puzzel lijkt te kloppen. Jo past hier, past in het geheel, hoort hier thuis. Trots ben ik op Jo en op de tijd die we genomen hebben aan de voorkant. Tijd om die puzzel te leggen. Ik ga met een glimlach het gesprek aan met de andere leerling. Hij is hier nog tot zondag en gaat dan naar een andere locatie om af te studeren. We maken de balans op en dat valt nog niet mee. Ik maak die balans ook voor mezelf op, omdat ik me afvraag of ik er meer had moeten zijn? Die vraag neem ik mee. Als ik naar buiten loop kom ik de andere nieuwe leerling tegen. Hij vergezeld de bewoner, die rustig in zijn rolstoel zit. Deze nog jonge BBL leerling geeft aan het naar zijn zin te hebben, hij straalt. Een rijke middag voor mij, rijk als mens en als professional. Heren bedankt! 

Vanaf komende donderdag ga ik weer van start en mag ik mijn passie , samen met mijn collega een warm hart toedragen. Vrijdag a.s. ontvangen we een groep 1e jaars BOL stagiaires. Ze komen kennis maken met de zorg en specifiek met de gehandicaptenzorg. Ik weet zelf nog als de dag van gisteren hoe belangrijk de eerste stages zijn en hoe bijzonder die zijn. Mijn 1e stage was binnen de opleiding KV/JV ( kinder en jeugdverzorging ) 10 weken lang stage binnen een Dagverblijf voor Ouderen in Kerkrade. Tien onvergetelijke weken, omdat ik nu weer werk in deze mooie tak van zorgsport. Tien weken die mij lieten groeien, die mij de wereld van de gehandicaptenzorg lieten ontdekken. Zelfs mijn vader, die toch een beetje sceptisch was in het begin, was verloren nadat hij meemocht met een boottocht naar Luik. Daar zag ik hoe mijn vader contact maakte met Wim ( fictieve naam ) en hoe jij de weken erna nog steeds over die ontmoeting sprak. Aan het eind van die 10 weken werd ik door de huisharmonie bedankt met een muzikale geste en vloeiden er tranen bij de bewoners. Daar stond ik als 16 jarige voldaan en vol vertrouwen op weg naar de volgende stage. Ik gun de 1e jaars BOL stagiaires net zo'n mooie ervaring toe als ik, waarbij het belangrijk is dat we ontmoeten vanuit vertrouwen en veiligheid. De eerste ervaringen in de zorg, mogen je niet afschrikken. Het zal altijd even wennen zijn en met de goede begeleiding van het team, moet dat goed komen. Ik geniet nog drie dagen van mijn vakantie en dan ben ik eerlijk gezegd ook wel benieuwd naar hoe de start is gegaan. En ik ben ook blij om mijn collega weer te zien! 

Mijn passie gaat even op pauzestand, vanwege de Vakantie. Dat is natuurlijk een heerlijk gevoel, alleen moet ik wel even echt afschakelen. De afgelopen weken waren intens en op de valreep mogen we onze Mats ( fictieve naam ) nog welkom heten als startende BBL leerling in de gehandicaptenzorg. Mats is 19 jaar jong en via een oproep van zijn moeder via Linked In, zijn we met elkaar in contact gekomen. Een orienterend gesprek volgde. We zagen een bescheiden Mats, die wel heel goed wist wat hij wilde. En dat resulteerde in een meekijkmoment op een van de groepen. En zie daar, we hebben een match. Het team is enthousiast, evenals Mats. Dus gaan we vanaf 1 september a.s. Mats verwelkomen bij Pergamijn. En dat zijn de momenten waar ik in elk geval mijn passie uithaal. De komende 3 weken mag ik die passie aan mijn collega overlaten en dat is de eerste dagen wel even lastig. Heb ik nu echt alles goed overgedragen of ben ik toch nog iets vergeten. 5 a4tjes aan overdracht moet toch voldoende zijn om deze periode te overbruggen. Ik ga zo lekker naar buiten, tuinieren, van de zon genieten en soms nog even mijmeren. Niet voor heel lang, want ik weet dat mijn collega ook vanuit haar passie het front zal bewaken.

Maandag en dinsdag jl. heb ik in het kader van de helpende handjes meegedraaid binnen een van onze locaties. Vorig jaar was ik hier ook en het voelt als thuiskomen. Zo vertrouwd, zo weer eigen met contact maken, met er zijn! En wat heb ik respect voor de collega met wie ik twee dagen mee mocht lopen. Ik heb gezien, gevoeld en ervaren wat het betekent om met passie binnen de gehandicaptenzorg te werken. Passie met een mix van betrokkenheid en een onverslijtbaar werktempo. Routine noemen ze dat. De twee dagen liepen als gesmeerd, wat een inzet. Hoe snel kun je weer smelten voor de cliënten, heel snel. Je ziet het kleine geluk, de glimlach, de tevreden blik. En ook de heftigere momenten horen erbij.  En toch verdwijnen die als sneeuw voor de zon. Twee dagen die ik in mijn hart sluit, meeneem bij het uitdragen van deze mooie sector. Nog meer warme waardering voor onze medewerkers. Ze zijn echt de veilige ik voor de cliënt. Hoe fantastisch is het als de begeleider het bad laat vollopen, omdat de luier wel heel vol zat. Even badderen en dan schoon naar bed. Ik ben er nog stil van. Professionele passie & menselijke maat: dat is de sleutel tot dit vakman/vrouwschap! Dik compliment collega’s. Ik ben diep onder de indruk. Liefs Miriam

Het schooljaar 24/25 loopt ten einde. Wat een jaar! Geslaagden, verlengingen, afvallers. Een diversiteit aan emoties af gezien worden. Mooie complimenten en bedankjes omwille de begeleiding, het blijven geloven in jou. Dat maakt mij een gelukkig mens. Trots op de leerling met een ongekende faalangst. Een kei in de omgang met onze cliënten, een kei als mens, een kei van een kerel. En zie daar vol trots neemt hij, in gezelschap van zijn gezin, het diploma in ontvangst. Op gepaste afstand kijk ik toe. Op gepaste manier feliciteer ik hem. Zichtbaar opgelucht, weg met die faalangst. Je hebt het gepresteerd. Klasse kerel. Blijven geloven in jezelf. Ik ben blijven geloven in je kunnen. Dit zijn de kersen op de taart. En intussen staan de volgende leerlingen klaar voor schooljaar 25/26. Het is en blijft bijzonder om op deze manier van je passie je werk te maken. Of is mijn werk, mijn passie! 

We zijn inmiddels een paar weken verder en de werving voor het nieuwe schooljaar 25/26 komt bijna ten einde. Natuurlijk zijn kandidaten van harte welkom en gaan we graag met hen in gesprek. Zo ook met de kandidaten vanuit het project UWV. Drie heren zijn inmiddels gaan kennismaken binnen een van onze locaties. En dat smaakt naar meer, er is een wederzijdse match, dus dat betekent dat de heren vanaf september starten met de BBL opleiding MZ 4. Dat is een mooie prestatie, dat is een goed uitgangspunt. En daar kan ik van genieten, wetende dat de heren veel gaan leren, wetende dat de teams hen warm zullen ontvangen, wetende dat we de heren de ruimte en tijd moeten geven om te leren. En zo is er deze week het bericht van een examenkandidaat; hij heeft het laatste examen ingeleverd en dat is akkoord bevonden. Dat betekent dat de examencommissie alle ingeleverde producten en bewijsmaterialen gaat checken. Het diploma is in zicht. Deze heer, is echt toeval, bedankt mij voor de oprechte interesse in hem als mens. Dat is een mooi compliment dat ik binnen laat komen. Mijn passie om leerlingen te steunen, er te zijn voor hen is geslaagd. Daar doen we het dus voor! Hopelijk gaan de drie a.s. leerlingen vanaf september ook vlammen.

Het is vrijdag, maar liefst vier selectiegesprekken staan in mijn agenda. Toeval of niet, allemaal heren. Heren die ik eerder heb mogen ontmoeten tijdens de informatiebijeenkomst. Heren die een persoonlijk gesprek wensen om mogelijk binnen de gehandicaptenzorg hun carriere te starten. Het zal een boeiende vrijdag worden blijkt achteraf. Elke persoon, sollicitant en mens achter de heer, verdient een gesprek waarbij objectiviteit en openheid voorop staan. Vier verschillende gesprekken en gezichten. Het voelt als een grote verantwoordelijkheid om straks de juiste keuze te maken. Straks, omdat er de komende week nog een aantal gesprekken op de planning staan. De vier heren van vrijdag zijn er in elk geval allemaal geweest. 

Zo maar een donderdag, een werkdag als praktijkopleider in de gehandicaptenzorg. De deur van kantoor blijft vandaag dicht, ik ga op pad naar de leerlingen en de werkbegeleiders. Het 1e bezoek brengt mij bij een van de BBL leerlingen die recentelijk is overgestapt naar een nieuwe leerlocatie. Een belangrijke stap en een spannende stap. En zie daar de 1e indruk is een goede indruk, de leerling voelt zich op haar gemak alhier. Ze is verrast door de doelgroep, hier is meer interactie mogelijk met de clienten. Dat had ze niet verwacht. Ze weet dat ze elke dag opnieuw haar beste beente moet voortzetten. En dat lijkt te gaan lukken. Ik ga opgelucht en tevreden naar mijn volgende afspraak.

Het is vrijdagmiddag als de telefoon gaat. Ik verwacht de receptie die aangeeft dat de kandidaat er is. Het is Bryan, een van onze stagiairs. Ik vraag wat ik voor hem kan betekenen? Hij klinkt vrolijk en opgewekt. Hij wil graag delen, dat het prima gaat met zijn stage. Hij heeft zijn draai gevonden, ook in combi met de opdrachten van school. Hij is ingewerkt op 3 afdelingen en dat gaat hem goed af. We hebben deze stageplek, dank zij de medewerking van de werkbegeleiders voor Bryan kunnen realiseren. Hij was op zoek naar meer zorg, dan begeleiding. En dat op jonge leeftijd, bijzonder en vol passie gaat hij aan de slag.

Passie voor de zorg en specifiek passie voor de gehandicaptenzorg. Hoe herken je die bij een kennismaking en bij een selectiegesprek? Bij twijfel niet aannemen is ons motto. En wat als je die twijfel niet goed kunt uitleggen? Dat is en blijft de uitdaging. We hebben een tekort aan personeel en dus ook aan a.s. professional. En die a.s. professional wil graag een andere weg inslaan, in de zorg. En dat is een goed voornemen. Alleen willen we wel zien dat de kandidaat zich orienteert aan de voorkant van het selectieproces. Orienteren kan op vele manieren, door de website door te nemen, door in gesprek te gaan met medewerkers die al bij ons werken, door zich in te lezen in de soort opleidingen die er zijn. Door youtube te bezoeken. Kortom als je naar een selectiegesprek komt, zonder die orientatie, dan blijft het vaak bij: 'het lijkt me wel leuk", "ik wil iets in de zorg".