Guus ( fictieve naam ) is een van onze BBL leerlingen, inmiddels 2e jaars. Ik bezoek Guus en zijn werkbegeleider vandaag op hun locatie. Ik zie een leerling die straalt van oor tot oor. Hij is zichtbaar blij, tevreden en op zijn plek hier. Guus vertelt vol passie over de cliënten, over de uitdaging bij één specifieke cliënt. Hij kon de client moeilijk lezen, zoals wij dat noemen. Lezen, om te begrijpen wat de cliënt nodig heeft, wil vragen, wat hij denkt? Guus is realistisch, niet de lat  te hoog leggen. Stap voor stap. En zo lukt het hem om de cliënt te leren lezen, is de ontmoeting soms nog spannend. Guus straalt als hij vertelt over deze ervaring, de speciale band die je zo mag opbouwen. 

Ze is 17 jaar jong en straalt. Haar passie om in de gehandicaptenzorg te willen werken & leren, daar kunnen we niet omheen. Het gesprek is open, eerlijk en komt dichtbij. Ze maakt oogcontact, kiest haar woorden zorgvuldig uit en zegt U tegen mij. Dat respecteer ik en ga ik vooral niet corrigeren. Deze jongedame is al vanaf haar 14e aan het werk, natuurlijk naast school. Ze heeft haar persoonlijke rugzak al aardig gevuld, veel mensen mogen ontmoeten. Samen met haar bekijken we naar wat mogelijk is en zijn we duidelijk. We kunnen vandaag nog geen uitsluitsel geven en dat begrijpt ze.

We ontvangen deze week nieuwe stagiairs, 1e jaars. De meesten gaan voor het eerst kennis maken met de gehandicaptenzorg. Sommigen gaan ook voor het eerst ervaring opdoen in een organisatie. Een enkeling heeft ervaring vanuit een baantje of een andere stage. Jonge mensen die om 9.00u in de ochtend nog stilletjes zijn. De jas nog aan, de telefoon als houvast. 

Het is woensdagmiddag. We mogen 20 1e jaars stagiairs van de opleiding Welzijnsprofessional ontvangen ( Combi MZ en Sociaal werk ) We nemen hen mee in de wereld van de gehandicaptenzorg. Dat meenemen vraagt om enige creativiteit. Het is niet mogelijk om 20 stagiairs te laten meekijken op een woning. Teveel prikkels, onbekende personen in de veilige omgeving van de cliënten.

Ik noem je Bas. Bas belt met de vraag of we nog een leerlingenplek vrij hebben. Hij is al gestart met de BBL opleiding MZ4 en heeft nog vier weken de tijd om een plek te vinden. Hij wil geen BOL opleiding volgen. Hij klinkt voortvarend en serieus. Bas is 18 jaar.

Vrijdag, 25 oktober. We mogen om 10.00u starten met een informatiebijeenkomst voor kandidaten die interesse hebben in een BBL traject, ofwel werken & leren.

Een gemist telefoontje. Bij het zien van de afzender moet ik even zuchten. Het zal toch niet… Ik ben niet in de gelegenheid om op te nemen, dat doe ik straks. En straks kan niet snel genoeg zijn en ook weer niet. Een onheus gevoel bekruipt me. En toch moet ik ook aan ANNA denken, altijd navragen, niet aannemen. Terwijl ik in de middag eerst mijn mails wegwerk, komt er een nieuwe mail binnen. Jawel van de beller. Effe diep ademhalen, ik ben er klaar voor. 

Ik kijk terug op een week met een diversiteit aan emoties, bij zowel de stagiairs als bij de leerlingen. Emoties die ik mag ontmoeten bij gesprekken, bij een introductiebijeenkomst, via de mail of via een app. En al die emoties zijn puur. Dat maakt mijn vak zo bijzonder. Bijzonder, omdat elke persoon op een andere manier die emotie laat zien. Het is voor mij de uitdaging om er in het moment te zijn, objectief te luisteren, begrip te tonen voor de ander. Dat lukt me aardig zou ik zeggen, soms betrap ik me op mijn eigen stemverhef en moet ik gas terug nemen. 

Drempelvrees voor het onbekende, zowel bij de leerlingen als bij de stagiaires. Het is een drukke ochtend, waarbij ik goed moet nadenken, wikken en wegen. Dat klinkt logisch zou je zeggen. En toch, vraagt elk gesprek om goed luisteren, doorvragen, geen aannames maken en zo kan ik nog even doorgaan. Belangrijk is het dat we de leerling of de stagiaire benaderen als uniek persoon, als a.s. professional. En daar hoort drempelvrees voor het onbekende bij. Een nieuwe locatie, andere cliënten, onbekende doelgroep, nieuwe collega’s. Of je eerste stageplek, kennis maken met de wereld van zorg. 

Het is donderdagochtend 9.00u. Een kop koffie, een stagiaire, de trajectbegeleider en ik. De hoofdpersonen die aan een teamsoverleg deelnemen. De stagiaire twijfelt over de stageplek, die begin september aan haar is toegewezen. Laatste jaars VP , dus een belangrijke afstudeerstage. Twijfel of deze plek voldoende kan uitdagen! Er volgt een mooie en bijzondere dialoog. De stagiaire laat ons haar kwetsbaarheid zien, ze spiegelt haar 1e ervaringen en ze ontdekt tijdens het gesprek, dat de uitdaging bij haar zelf ligt. Als a.s. Verpleegkundige gunnen we haar een nieuwsgierige werkhouding, waarbij ze niet alleen de zorgtaken ziet, maar ook de overstijgende meerwaarde van deze stage.

Begin september. de start van het nieuwe schooljaar. De kandidaten die we in de afgelopen maanden hebben aangenomen staan in de startblokken. We gaan er samen met hen voor zorgen, dat de start goed gaat verlopen, dat ze zich thuis voelen in het team en vooral veel gaan leren over de gehandicaptenzorg. En zie daar de eerste reacties die ik mag ontvangen, zijn vol enthousiasme en gretigheid om deze kans te benutten. De leerlingen die ik spreek, geven aan dat ze een warm welkom hebben ervaren in de teams, dat de 1e lesdag goed is verlopen. Sommigen wachten nog op de boeken, een enkeling wil al meteen met een verpleegtechnische handeling aan de slag, kortom genoeg uitdagingen. 

De stagiairs van september zijn inmiddels allemaal bij de introductie geweest. En de 1e kennismaking binnen een van de locaties heeft plaatsgevonden. Ik ben wel benieuwd hoe het gaat na die eerste indrukken. En dan denk ik terug aan mijn eigen 1e stage. En toeval of niet, dat waren 10 weken bij een Dagverblijf voor Ouderen in Kerkrade. Die 10 weken herinner ik me als de dag van gisteren. De clienten waren vriendelijk, vrolijk, soms ook wel boos. Het was er voor mijn gevoel vooral gezellig, vele activiteiten, altijd leven in de brouwerij. De kers op de taart, het uitstapje met het miljoenlijntje, op weg van Kerkrade naar Wijlre. Samen met de begeleider en 6 clienten gingen we bij mij thuis op bezoek. Een uniek moment, ik zag mijn ouders genieten.