Vandaag bezoek ik een van de locaties om in gesprek te gaan met een leerling en de werkbegeleider. Bij binnenkomst is daar ook de nieuwe leerling, gestart per 1 september jl. Hij straalt en geeft aan dat het goed gaat. En dat zie ik, voel ik en hoor ik in zijn gesprek met de cliënt, in hoe hij zich profileert. Mijn hart maakt een sprongetje, het is zo bijzonder om Jo ( fictieve naam ) hier te zien werken. Een zij instromer die na jarenlange profit sector, de overstap heeft gemaakt naar de gehandicaptenzorg. En het is nog vroeg, maar de puzzel lijkt te kloppen. Jo past hier, past in het geheel, hoort hier thuis. Trots ben ik op Jo en op de tijd die we genomen hebben aan de voorkant. Tijd om die puzzel te leggen. Ik ga met een glimlach het gesprek aan met de andere leerling. Hij is hier nog tot zondag en gaat dan naar een andere locatie om af te studeren. We maken de balans op en dat valt nog niet mee. Ik maak die balans ook voor mezelf op, omdat ik me afvraag of ik er meer had moeten zijn? Die vraag neem ik mee. Als ik naar buiten loop kom ik de andere nieuwe leerling tegen. Hij vergezeld de bewoner, die rustig in zijn rolstoel zit. Deze nog jonge BBL leerling geeft aan het naar zijn zin te hebben, hij straalt. Een rijke middag voor mij, rijk als mens en als professional. Heren bedankt!
Reactie plaatsen
Reacties